Stwardnienie rozsiane ( (multiple sclerosis – SM).

Test konstrukcji urodzeniowej, diagnoza, terapia: ewazet4@gmail.com

Stwardnienie rozsiane - choroba o tysiącu twarzach.

Stwardnienie rozsiane (multiple sclerosis – SM) to choroba autoimmunologiczna, a więc związana z nieprawidłowym funkcjonowaniem systemu odpornościowego, który reaguje wytwarzaniem przeciwciał skierowanym przeciwko komórkom własnym organizmu. W tym wypadku dotyczy to ośrodkowego układu nerwowego . I znowu jesteśmy przy tym samym temacie  - układ  odpornościowy - , albo dokładniej, braku odporności. ( sami ją w sobie niszczymy latami, pokoleniami).

Początek choroby stwierdza się zazwyczaj pomiędzy 20. a 40. rokiem życia , a przyczyny nie są do końca poznane ( myślę, że są). Za etiologię choroby przyjmuje się wiele czynników, wśród których wyróżnić można: genetyczne, immunologiczne oraz środowiskowe ( relacja stres- relaks) czy też infekcje wirusowe . Szacuje się, że częstość występowania stwardnienia rozsianego w Polsce to od 45 do 92 osób na 100 000 mieszkańców. 

SM może mieć bardzo zróżnicowany przebieg, który zależy w największym stopniu od rozległości stanu zapalnego oraz szybkości uszkodzenia mieliny (substancji wytwarzanej przez komórki otaczające aksony komórek nerwowych) i aksonów (włókien nerwowych) . Choroba charakteryzuje się występowaniem powtarzających się po sobie okresów zaostrzenia – nawrotów (tzw. rzuty) oraz okresów remisji, podczas których choroba nie daje objawów albo objawy są dużo bardziej mniejsze. Rzut choroby to sytuacja, w której objawy neurologiczne utrzymują się ponad 24 godziny,  mogą być związane ze stresem, infekcją czy stanem gorączkowym czy niewłaściwymi produktami żywnościowymi. Utrzymują się przez kilka dni imają przebieg narastający. Z upływem choroby niestety wydłuża się czas rzutu, a jej przebieg jest bardzo zindywidualizowany - jak w każdej innej chorobie.

W I rzucie choroby  dominuje  jeden objaw, dolegliwości utrzymują się co najmniej 24 godziny i nie towarzyszą im cechy infekcji ani gorączka.

Zaburzenia związane z klinicznie izolowanym zespołem w stwardnieniu rozsianym przeważnie dotyczą układu nerwowego. Zwykle przebiegają zatem z obecnością pojedynczego objawu neurologicznego, czasem dwóch czy kilku, np.:

• jednostronne pozagałkowe zapalenie nerwu wzrokowego, które charakteryzuje się zawrotami głowy, bólem gałki ocznej, pogorszeniem ostrości wzroku, podwójnym widzeniem i zaburzeniami widzenia barw( te objawy nie u wszystkich chorych wystęują);
• zaburzenia czucia powierzchniowego na kończynach, tułowiu lub twarzy;
• zespół pniowy/móżdżkowy;
• zaburzenia koordynacji ruchowej, osłabienie i ból nóg po dłuższym wysiłku fizycznym, np. po chodzeniu;
• niepełne poprzeczne zapalenie rdzenia kręgowego;
• zespół półkulowy;
• niekiedy problemy z oddawaniem moczu i stolca.
• z moich doświadczeń, obserwacji  i wywiadów za bardzo istotne uważam pomijanie początkowych objawów choroby ( wywiad, wspomnienia pacjentów) - początek choroby zaczynał się zawsze od prawej strony , dokładnie prawy , mały palec stopy. Odczucie "jakby but uwierał ".. Po kilku latach zaatakowany był staw kolanowy "utykanie na nogę" , dalej staw biodrowy, aż po latach "zajęta "była cała prawa strona i choroba atakowała stronę lewą.

Rozpoznanie stwardnienia rozsianego opiera się przede wszystkim na zebraniu dokładnego wywiadu, badaniu neurologicznym i badaniach dodatkowych. Diagnozę SM zwykle należy potwierdzić za pomocą rezonansu magnetycznego (MRI), który pokaże charakterystyczne zmiany w obrębie osłonek mielinowych nerwów, oraz badania płynu mózgowo-rdzeniowego, pobranego na drodze nakłucia lędźwiowego.

Leczenie objawowe stwardnienia rozsianego ma na celu zmniejszenie nasilenia dolegliwości, które utrudniają codzienne funkcjonowania pacjenta. Skupia się ono na łagodzeniu takich stanów, jak np.: ból, sztywność mięśni, depresja, zawroty głowy i zaburzenia kontroli zwieraczy. Leczenie objawowe zależy od przebiegu choroby, wyjściowej kondycji pacjenta, jego chorób współistniejących i zawsze powinno odbywać się pod kontrolą lekarza prowadzącego.

Z doświadczeń z osobami chorymi, uważam za wyjątkowo ważnym czynnikiem wyhamowujący rzuty  jest spokojny, relaksacyjne tryb życia , rozmowy, wspomnienia, powrót do lat młodości , wycieczki, rodzina. Osoby samotne znoszą chorobę dużo gorzej.

Stwardnienie rozsiane nie jest chorobą śmiertelną samą w sobie, ale końcowy etap, to sztywność całego organizmu i konieczność pozostawania w pozycji leżącej przez długi ( czasami lata) okres czasu. Powoduje to unieczynnienie narządów wewnętrznych (nerki, serce, wątroba, jelita).

Stwardnienie rozsiane nie jest chorobą dziedziczną!

Należy zwrócić jednak uwagę, że osoba chora ma bardzo osłabiony układ immunologicznych, co nie jest obojętne dla kolejnych pokoleń i objawia się w postaci innych poważnych chorób . 

Niezwykle pomocna okazuje się w przypadku tej ( i innych) groźniej choroby dieta zgodna z konstrukcją urodzeniową - odciążenie i leczniczy wpływ produktów żywieniowych.

A ja nieustannie życzę Wam niekończącego się zdrowia

Ewa

Ajurweda

Specjalista medycyny komplementarnej

Test konstrukcji urodzeniowej, diagnoza, terapia: ewazet4@gmail.com

Bibliografia

1. K. Gernand, H. Bartosik-Psujek, Strategia leczenia stwardnienia rozsianego, „Neurologia po Dyplomie” 2016, nr 3.
2. J. Losy i in., Leczenie stwardnienia rozsianego. Zalecenia Polskiego Towarzystwa Neurologicznego, „Polski Przegląd Neurologiczny” 2016, nr 12, s. 80–95.
3. R. Dobson, G. Giovannoni, Multiple sclerosis – a review, „European Journal of Neurology” 2019, nr 26, s. 27–40.
4. Autorka bloga - Ewa Karolina Zdzienicka specjalista medycyny komplementarnej